تاریخچه

سال 1346، در شهر تهران علاوه بر انجمن زرتشتیان تهران که مسائل کلی و بزرگ مربوط به جماعت را پوشش می داد، انجمن ها و سازمان های دیگری هم به‌تدریج به‌وجود آمده بودند که برخی بر روی مسائل محلی تمرکز داشتند و بعضی فعالیت های فرهنگی را دنبال می کردند .

پرویز ملک پور(نماینده زرتشتیان در دوره اول و دوم مجلس شورای اسلامی) دریافت که ایجاد یک تشکیلات دانشجویی برای زرتشتیان، می تواند گامی مثبت باشد. خاصیت دانشجو آن بود که می توانست اهل هر یک از شهر ها و آبادی های زرتشتی نشین ایران باشد، در مقام مقایسه با دیگران، آرمان‌هایش مترقی تر و متاثر از استعداد و نه موقعیت و ثروت خانوادگی باشد.

بدین ترتیب پرویز ملک پور قصد مطرح کردن موضوعی با دوستانش را می‌کند. اولین فرد مناسب و در دسترس، دوست دوران دبیرستانش، خدامراد مزداپور بود. پس از مطرح کردن موضوع، خدامراد مزداپور رضایت می‌دهد. بعداز آن  پرویز ملک پور  با مهندس نریمان خدادادی که از همدرس های دوران تحصیل یکساله او در کرمان و از دوستان بسیار صمیمیش در تهران بود موضوع را در میان می‌گذارد. او هم تایید می‌کند و قول همکاری می‌دهد. پرویز هورشتی که از خویشاوندان و دوستان خوب زمان نوجوانی پرویز ملک پور بود را نیز در جریان موضوع قرار دادند که او نیز موافقت کرد .

نتیجه این دیدارها آن بود که هریک از افراد ذکر شده در زمان و محل مناسبی جلسه‌ای تشکیل دهند.

برآن شد که عصر روز مقرر همگی به سازمان فروهر بیایند. آن روز عصر پرویز ملک پور  کمی زودتر به سازمان فروهر مراجعه کرد و با مدیر وقت آنجا شادروان پیرغیبی صحبت کرد و هماهنگی‌های لازم صورت گرفت. اعضای آن جلسه پرویز ملک پور، نریمان خدادادی ، پرویز هورشتی و خدامراد مزداپور بودند که به توجیه طرح پرداختند.

بنا شد در جهت یافتن اعضای جدید از بین هم دانشگاهی هایشان اقدام و آنها را برای شرکت در جلسه بعد که در همان محل برگزار می شد دعوت کنند .

هفته بعد قبل از شروع جلسه مجددا پرویز ملک پور به همراهی خدامراد مزداپور  نزد شادروان پیرغیبی رفتند. برای پیرغیبی توضیح دادند که قصد به‌وجود آوردن تشکیلاتی برای دانشجویان زرتشتی دارند و می‌خواهند در داخل سازمان فروهر فعالیت کنند. درآخر گفتند که می‌خواهند مستقل باشند. پیرغیبی توضیح داد که این طور نمی شود و اگر می خواهید از امکانات ما استفاده کنید، طبق عرف و قانون باید عمل کنید و استقلالی در کار نیست. فقط اجازه تشکیل جلسه در سازمان فروهر برای آن‌ روز داده شد. جلسه دوم با تعداد بیشتری تشکیل شد. ضمن انجام بحث های توجیهی و تاکید بر یافتن یاران جدید بنا شد محل تشکیل جلسه بعد، بعدا به اطلاع برسد.

برای پیدا کردن جایی جدید که بتوان در آن تشکیل جلسه داد با شادروان فریبرز نسیمی(رییس دبیرخانه انجمن) صحبت شد. ودر برابر خواسته‌های گفته شده، توضیح دادند که زیر پوشش انجمن فعالیت انجام پذیرد و برای مستقل بودن چنین تشکیلاتی، مخالفت می‌کردند.
بعدازآن از آقای جمشید پیشدادی کمک گرفته شد. ایشان فقط با تشکیل دو جلسه در یکی از کلاس های دبیرستان فیروزبهرام به شرط رعایت ضوابط موافقت کردند . دو جلسه هم در دبیرستان فیروزبهرام با حضور تقریبی 12 – 10 نفر تشکیل شد.

خدامراد مزداپور  در یکی از همین روزها این بحث را در منزلشان و در حضور خواهرانش کتایون و کیان مزداپور و مهمانی از آنها به نام پریزاد پورشسب مطرح می‌کند .این دو خواهر و مهمان آنها که بدلیل سابقه تحصیلاتشان در دبیرستان انوشیروان دادگر عضو کلوپ دختران زرتشتی مدرسه، به نام آناهیتا بودند (این کلوپ وابسته به سازمان زنان زرتشتی و تحت نظارت خانم پروین آبادی بود)، به خدامراد مزداپور  ایده می دهند که شاید همراه شدن با آنها راهی را بگشاید. ایده را پیگیری کردند و بدین ترتیب از آنها دعوت به عمل آمد تا درمحل سازمان زنان زرتشتی با کلوپ آناهیتا گردهم بیایند.

خانم پروین آبادی عضو هیئت مدیره سازمان زنان زرتشتی از آنها استقبال کرد ولی در برابر استقلال و حتی گاهی نام کانون دانشجویان زرتشتی حساسیت نشان می داد؛ علت حساسیت ایشان موارد زیر می‌باشد:

• از عواقب و پیشامدهای آینده در واکنش به فعالیت دانشجویان در آن زمان بیم داشت و نمی‌خواست مشکلی ایجاد شود.
• او عضوی از سازمان زنان زرتشتی بود که بیشتر نفوذش از تحصیلاتش بود و اگر مشکلی پیش می‌آمد می‌بایست زخم زبان‌های بسیاری را تحمل می‌کرد.
• او خود کلوپ دختران را بنیان گذاشته بود و نمی دانست با تولد کانون دانشجویان زرتشتی کلوپ دختران چه وضعی پیدا می‌کند.

سرانجام ایشان با سمت نماینده/ قایم مقام سازمان زنان زرتشتی در جمع آنها حضور یافت. به هر تدبیر، کانون دانشجویان زرتشتی به سرعت مورد توجه جوانان قرار گرفت، هر پنجشنبه دور هم جمع می شدند. جلسات سخنرانی داخلی داشتند و دوره‌ها و پیک نیک های خوبی راه اندازی شد.

پس از آن پیغامی از شادروان دکتر سیروس فرهادیه(دانشجوی پزشکی دانشگاه اصفهان و عضو گروه موسیقی این دانشگاه) به دست پرویز ملک پور جهت اجرا برنامه هنری رسید. همه اعضای آن زمان دورهم جمع شدند و برای آن جشن تلاش کردند و در نهایت در سالن های خسروی و بهمن(به کمک پریبرز نسیمی در انجمن) برگزار شد و چاپ کارت دعوت توسط چاپخانه راستی و با دستور شادروان کیخسرو راستی آماده و مجانی در اختیار قرار داده شد.

با گذشت زمان در کانون زمزمه پرداخت حق عضویت و داشتن اساسنامه پیش آمد. پرویز ملک‌ پور با پرداخت حق عضویت مخالف بود. نریمان خدادادی زحمت تهیه و تدوین اساسنامه را بر عهده گرفت. طراحی لوگو کانون به مهندس داریوش اورنگی که دانشجوی معماری دانشگاه شهید بهشتی بود محول شد و او این کار را به انجام رساند.